Podsumowanie akcji
O tym, co zostało przewidziane pięć lat wcześniej

      Po pięciu latach Global Flash Mob powrócił. To udana reaktywacja, choć wydarzenie nie było tak spektakularne, jak jego poprzednie odsłony.
      Pierwsza część miała miejsce na chodniku nieopodal McDonalda przy ulicy Świętokrzyskiej. To dokładnie to samo miejsce, w którym realizowana była jedna z części GFM3. Scenariusz polegający na uniesieniu do góry i wyśmiewaniu przyniesionych zse sobą żarówek był ponowną realizacją debiutanckiego pomysłu grupy WGFM, czyli powstałej w ubiegłym roku Warszawskiej Grupy Flash Mobowej. Warto wspomnieć, że grupa ta odegrała istotną rolę w procesie organizowania nowego globala. Jeśli chodzi o realizację akcji, to wyszło ciekawie, ale umiarkowana frekwencja mogła rozczarowywać. Nie była ona dramatycznie niska, ale po wydarzeniu, w które zaangażowane są dwie duże warszawskie grupy flash mobowe (WGFM i my) można by spodziewać się większych tłumów. W końcu każda z grup puszcza swój mailing, a międzynarodowy wymiar akcji powinien być dla uczestników dodatkowym magnesem. Tak więc choć pierwsza część była udana, to jednak podejrzewam, że mogła nie sprostać oczekiwaniom wielu osób. Nie wiadomo, czy to kwestia tego, że pomysł był powtórką scenariusza sprzed roku (wtedy dotarło znacznie więcej uczestników), niewystarczająco dobrej promocji (choć ta przecież nie odstawała od poprzednich), czy może umiarkowanie wysoka frekwencja wynikała z faktu, że na drugą część GFM4 trzeba było czekać niemal godzinę (a nie około 20 albo 30 minut, tak jak w przypadku odpowiednio GFM2 i GFM3). Być planowały one dotrzeć dopiero na akcję na Dworcu Centralnym? W każdym razie te osoby, które się na pierwszej części globala zjawiły, dały z siebie wszystko. Były różnorodne żarówki (od klasycznych po nowoczesne), dużo śmiechu (wyśmiewano zarówno własne, jak i cudze żarówki), a także dezorientacja u osób postronnych. Tłum rozszedł się płynnie.
      Mniej więcej godzinę później w hali głównej Dworca Centralnego rozproszone po całym obiekcie osoby niespodziewanie zaczęły skakać. Tutaj efekt był znacznie lepszy niż w przypadku części pierwszej. Uczestników było więcej, a zdezorientowane osoby postronne przechadzały się pośród tłumu i ze zdziwieniem obserwowały, jak kilkadziesiąt osób czyta gazety jednocześnie przy tym skacząc (o zadanie tylko pozornie wydaje się takie łatwe – jeśli nie wierzycie, to zacznijcie teraz skakać w miejscu przez trzy minuty). Choć na drugą część GFM4 również nie przybyły tłumy, to jednak liczba uczestników była zauważalnie większa, a efekt całej akcji był zdecydowanie lepszy. Także w tym przypadku rozejście się wyszło bardzo fajnie.
      Jak można podsumować GFM4? Z pewnością był to udany powrót idei sprzed lat, choć ci, którzy pamiętają poprzednie globale, mogli spodziewać się czegoś większego. Owszem, akcja miała zasięg międzynarodowy, ale liczba miast nie była tak powalająca jak dawniej (w tym roku były to: Nowy Jork, Nelson w Kanadyjskiej prowincji Kolumbia Brytyjska, Hanower, Hamburg, jedno z miast na Litwie, Auckland, Warszawa oraz Moskwa). Scenariusze były przygotowane bez zarzutu, a osoby, które dotarły na miejsce akcji zrealizowały je wyśmienicie, a jednak cały czas pozostawał pewien niedosyt (szczególnie w przypadku części pierwszej) spowodowany bardzo wygórowanymi oczekiwaniami. Nie pamiętam, jak wyobrażałem sobie GFM4, gdy w roku 2005 podsumowanie Global Flash Mob 3 zakończyłem słowami „kiedy spotkamy się na GFM4?” (możecie to sprawdzić). Jedno jest pewne - przeczuwałem, że prędzej czy później ta chwila nastąpi i choć musiało upłynąć wiele czasu, to jednak w końcu nadszedł dzień, w którym flash mobowicze zjednoczyli się ponownie. Ten dzień to dzień Global Flash Mob 4, który w historii flash moba zapisze się obok podobnych akcji z roku 2005, 2004 i 2003.